ตอนที่ 18
สิ่งที่ฉันเห็นเป็นปมด้อยที่สำคัญในวัยหนุ่มนอกจากหน้าตาที่จืดสนิทแล้วคือ สิว มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อใดหรือย่างไรไม่รู้แน่ พอรู้ตัวอีกทีฉันก็มีสิวขึ้นเต็มหน้าไปหมด สิวที่ว่านี้มิใช่สิวเสี้ยนธรรมดา ๆ แต่เป็นสิวเม็ดใหญ่ ๆ ที่เรียกว่าสิวหัวช้าง ขึ้นแล้วไม่หายง่ายเนื่องจากมีอาการอักเสบร่วมด้วย สบู่ล้างหน้าเกือบทุกชนิดหรือยาทาแก้สิวที่มีขายอยู่ในตลาดทุกยี่ห้อเป็นต้องถูกฉันหาซื้อมาลองจนหมดสิ้นแต่ก็ไม่มีผลแต่อย่างใด
ฉันเดือดร้อนเกี่ยวกับเรื่องนี้มากจนป๋าทนไม่ได้ต้องพาไปหาหมอสิริ หมอสิริเป็นหมอโรคผิวหนังและเป็นเพื่อนรักของป๋าเรียนหนังสือด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นหนุ่มรูปหล่อเข้าสเปค ดาร์ค ทอล แฮนซั่ม แอนด์ ริช ทั้งหมดเป็นคุณสมบัติทุกอย่างของผู้ชายที่ฉันใฝ่ฝันอยากจะโตขึ้นไปเป็น สิ่งที่เห็นจนเจนตาคือหมอสิริขับรถเบ็นซ์สปอรต์สองที่นั่งเปิดประทุนโฉบเฉี่ยวไปมาโดยไม่เคยที่จะขาดสาวหน้าแฉล้มนั่งคู่ไปด้วย สาว ๆ พวกนี้ จะเปลี่ยนหน้าไปเรื่อย ๆ ฉันเคยตามแม่ไปดูหมออยู่ครั้งหนึ่ง หลังจากที่หมอดูทายทักอะไรต่อมิอะไรที่ฉันเห็นว่าไม่มีสาระเท่าใดนักก็เปิดโอกาสให้ฉันถาม คำถามแรกและคำถามเดียวที่ฉันถามหมอดูไปคือ เมื่อโตขึ้นฉันจะมีรถสปอร์ตขับหรือไม่ คำตอบของหมอดูเป็นเช่นไร แม่นหรือไม่ โปรดติดตามอ่านต่อไปเรื่อย ๆ ก็จะได้คำตอบในที่สุด
วิธีการรักษาสิวของหมอสิริคือการให้พยาบาลใช้เครื่องมือกดหัวสิวออกทีละหัวหรือถ้าอักเสบมาก ๆ ก็จะใช้เข็มสะกิด แล้วให้ยากลับมากิน ยานี้ฉันจำชื่อแม่นยำว่า แพร็ดนิสโซโลน เมื่อกินแล้วสิวจะยุบทำให้หน้าตาฉันดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น หนักเข้าฉันเริ่มหลีกเลี่ยงที่จะไปพบหมอสิริเนื่องจากเกรงใจที่ไปทีไรแกไม่เคยคิดสตางค์สักที แม้ว่าจะรู้ว่าหมอเป็นเพื่อนซี้กับป๋าก็ตาม ต่อมาจึงริซื้อยามากินเอง เห็นสิวไม่ยุบทันใจก็เริ่มกินมากเข้า มากเข้า ผลสุดท้ายแพ้ยาเสียเกือบตาย ความกลัวตายมีมากกว่าความกลัวไม่หล่อฉันเลยตัดสินใจเลิกกินยาทำสัญญาสงบศึกแล้วทนอยู่กับสิวบนใบหน้าอย่างสันติมาตลอดวัยหนุ่มหมอสิริผู้นี้นี่เองที่เป็นคนชักนำให้ป๋าสมัครเข้าเป็นสมาชิกราชกรีฑาสโมสร หรือที่รู้จักกันโดยทั่วไปว่า "สปอร์ตคลับ" สโมสรแห่งนี้ขึ้นชื่อลือชาว่าไม่ว่าจะเป็นใคร ร่ำรวยขนาดไหน ก็เข้าเป็นสมาชิกได้ยากเย็นนักถ้าคนที่แนะนำไม่แข็งจริง ๆ สมาชิกส่วนใหญ่ในสโมสรก็ล้วนเป็นผู้ดีเก่า หรือเป็นผู้มีอันจะกิน มีชื่อเสียงในสังคม หรือไม่ก็เป็นทูตหรือนายห้างฝรั่งต่างชาติกันทั้งสิ้น ฉันไม่รู้ว่าป๋าแอบไปสมัครไว้ตั้งแต่เมื่อใด มารู้เอาตอนหลังว่ากว่าจะได้รับคัดเลือกเข้าเป็นสมาชิกของสโมสรนี้ต้องเข้าคิวรอกว่า 10 ปี
เมื่อป๋าผ่านการคัดเลือกได้เข้าเป็นสมาชิกสามัญของสโมสร บุคคลในครอบครัวซึ่งได้แก่แม่ ฉัน และนายปั้น ก็ได้รับสิทธิในการใช้สโมสรในฐานะลูกและเมียของสมาชิกไปด้วย จนเมื่ออายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ฉันก็ได้สิทธิที่จะสมัครเป็นสมาชิกสามัญของสโมสรในฐานะของลูกสมาชิกได้โดยไม่ต้องรอคิว ป๋าเป็นคนจัดแจงและจ่ายสตางค์ให้ทั้งหมด ส่วนค่าสมาชิกที่ต้องจ่ายเป็นรายเดือนนั้น ป๋าจ่ายให้กับฉันในระยะแรกเนื่องจากยังได้สิทธิใช้สโมสรในฐานะบุตรสมาชิกเสียค่าสมาชิกเพียงเดือนละไม่กี่สิบบาท ต่อมาเมื่อได้รับคัดเลือกเข้าเป็นสมาชิกสามัญของสโมสรจึงเริ่มจ่ายค่าสมาชิกด้วยตนเอง ซึ่งก็ไม่มีปัญหาใด ๆ เพราะค่าสมาชิกในตอนนั้นถูกมากเดือนละเพียงร้อยกว่าบาทเท่านั้นเอง
จนทุกวันนี้ ปอง ลูกชายคนโตของฉันก็ได้เป็นสมาชิกสามัญของราชกรีฑาสโมสรเป็นรุ่นที่สาม เหมือนกับการย้อนรอยอดีต ฉันต้องเป็นคนจัดการและจ่ายสตางค์ให้ทั้งหมด จะต่างกันก็ตรงที่ฉันยังต้องรับภาระจ่ายค่าสมาชิกให้กับลูกคนนี้อยู่จนทุกวันนี้ แม้ว่าลูกชายคนโตคนนี้จะมีอายุจะสามสิบไถเอาเงินออมที่ฉันกะไว้ว่าจะเก็บเอาไว้กินตอนแก่ไปลงทุนเปิดบริษัทใหญ่โตพร้อมกับตั้งตัวเองเป็นกรรมการผู้จัดการแล้วก็ตาม
เมื่อป๋าและแม่เข้าสังคมในสปอร์ตคลับใหม่ ๆ ทั้งสองปรับตัวให้เข้ากับผู้คนและสภาพแวดล้อมได้อย่างรวดเร็ว เริ่มรู้จักคนเพิ่มขึ้นมากมาย คนเหล่านี้เป็นคนที่มีพื้นฐานในสังคมแตกต่างไปจากที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ส่วนใหญ่เป็นคนที่มีหน้ามีตามีชื่อนามสกุลที่กว้างขวางอยู่ในวงสังคม หรือไม่ก็มีตำแหน่งที่สำคัญในสังคม ที่เห็นชัดที่สุดคือทุกคนล้วนมีหรือดูเหมือนคนมีสตางค์ ส่วนฉันนั้นเป็นเด็กหนุ่มสิวเต็มหน้า เข้ากับคนยากอยู่เป็นทุนเดิมแล้ว ในกระเป๋าสตางค์ยังไม่ค่อยจะมีสตางค์ จึงเกิดความรู้สึกอิลักอิเหลื่อเป็นอย่างมากทุกครั้งที่ป๋าบังคับให้ไปสโมสร แถมยังชอบไปยืน เก้ เก้ กัง กัง ในที่ต่าง ๆ จนโดนขอตรวจบัตรสมาชิกอยู่เป็นประจำทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเสมอเมื่อต้องเข้าไปในสโมสรแห่งนี้ แม้ในระยะหลังฉันจะทำใจให้คิดว่าฉันเข้าไปดูละคอนคาบูกิซึ่งตัวละคอนทุกตัวจะต้องใส่หน้ากาก แต่ก็ทำได้เพียงแค่นั้น เป็นได้แค่คนดู เพราะไม่ว่าอย่างไรฉันก็ไม่เคยนึกสนุกที่จะใส่หน้ากากปีนขึ้นเวทีไปเล่นละครกับผู้คนพวกนั้นเลย
วิธีการที่ป๋าใช้ล่อให้ฉันไปสปอร์ตคลับที่ได้ผลเสมอคือเสนอว่าจะให้ฉันขับรถ นับตั้งแต่ที่ลุงดมแอบสอนให้ฉันขับรถเป็นต้นมา ความสามารถในการขับรถของฉันก็มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนสามารถขับรถออกถนนใหญ่ได้อยู่ในเกณฑ์ดี แม่เป็นคนพาฉันไปสอบใบขับขี่ในวันเกิดปีที่ฉันมีอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์เมื่อปี พ.ศ. 2511 การสอบใบขับขี่ในสมัยนั้นต้องไปสอบที่กองทะเบียนกรมตำรวจจำได้ว่าอยู่แถว ๆ แดนเนรมิตในปัจจุบัน ฉันสอบผ่านภาคทฤษฎีแต่สอบตกในภาคปฏิบัติเพราะรถจิ๊ปที่เช่ามาขับสอบมีพวงมาลัยหนักมากแถมเครื่องยังสั่นเป็นเจ้าเข้า แค่เลี้ยงครัชไม่ให้เครื่องดับก็เหงื่อแตกโชกแล้ว เมื่อเขาให้ขับรถอ้อมหลักที่เป็นเสาเหล็กทาสีแดงขาวแบบซิกแซ็ก ฉันอ้อมไปได้สองหรือสามหลักก็ชนหลักอันถัดไปล้มลง ผู้คุมสอบก็บอกให้กลับมาสอบใหม่ภายใน 7 วัน
ไม่รู้ว่าแม่ใช้วิธีใด ฉันจึงได้รับใบอนุญาตขับรถยนต์ส่วนบุคคลตลอดชีพหลังจากนั้นเพียง 3 หรือ 4 วัน อย่างไรก็ดี แม้ว่าจะมีใบขับขี่ไปแสดงแล้วแต่ป๋าก็ยังไม่ไว้ใจยินยอมให้ฉันขับรถของแกได้ง่าย ๆ จะยอมให้ขับก็ต่อเมื่อมีวาระต่อรองกันเสียก่อนเท่านั้น
จากคุณ : แมงกะพรุน - [24 พ.ค. 45 19:31:10 A:203.107.151.172 X:]
ความคิดเห็นที่ 1
รีบมาจองที่นั่งหน้าๆได้ละค่ะ วันนี้ ..ร่วมรำลึกถึง "ไฮโซ" สมัยโน้นด้วยค่ะ อิ..อิ..ขอคุณพระคุ้มครองสุขภาพตลอดนะคะ
จากคุณ : ปราณ - [25 พ.ค. 45 05:44:05 ]
ความคิดเห็นที่ 2
เรื่องสอบในขับขี่โดยการเช่ารถ(ในนั้น) มาขับสอบเป็นอะไรอย่างที่คุณแมงกะพรุนว่าจริงๆ เขาคงกลัวรถพังมั้ง ส่วนตัวได้ปิคอัฟคันเล็ก สั่นเป็นเจ้าเข้าเหมือนกัน ดีที่พวงมาลัยไม่หนัก แต่ประตูมีเชือกฟางโยงมามัดไว้แถวๆเบาะนั่ง เพราะล็อคไม่ได้ เท่ห์มากเลย
จากคุณ : GTW - [25 พ.ค. 45 08:36:36 A:202.133.172.43 X:]
ความคิดเห็นที่ 3
ขอบคุณค่ะพี่แมงกะพรุนที่เขียนเรื่องหนุกๆย้อนอดีตให้พวกเราอ่าน หนูเรียนรร.คริสตังเหมือนกันค่ะ ท่อง วันทามารีอา เหมือนกันตลอด 6 ปี ป1-6 รร.หนูติดกับรร. อัสสัมชัญ ธนบุรี ค่ะ แต่เป็นสหศึกษาอายุหนูรุ่นเดียวกับลูกชายพี่เลยค่ะ แต่หนูเกิดปีขาลจะรออ่านตอนต่อไปอีกนะคะ
ขอบคุณค่ะ
จากคุณ : JW - [25 พ.ค. 45 11:37:06 A:142.173.107.180 X:]
ความคิดเห็นที่ 4
มาลงชื่ออ่านต่อค่ะ :) หมีโคฯ โชคดีค่ะ ตอนสอบใบขับขี่ ทำอย่างเดียวคือตรวจสอบว่าตาบอดสีรึเปล่า แล้วก็ได้ใบขับขี่มาครอบครองทั้งๆ ที่ตอนนั้นยังขับรถไม่เป็นเลยค่ะ แหะๆ วันนี้กระจกรถยนต์แตก แย่จริงๆ เลยค่ะ แต่ก็โชคดีไม่แตกตอนเรานั่งอยู่ในรถ ไม่งั้นคงแย่กว่านี้ แหะๆ
จากคุณ : หมีโคอาร่า - [25 พ.ค. 45 18:33:14 A:203.147.52.130 X:]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น